Δημοσιογραφία πολιτών

Προτείνεται στα στελέχη του ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΥ μελέτη της πρότασης για Δημοσιογραφία των πολιτών. Έχουμε και τη δύναμη αλλά και το δίκτυο που μας επιτρέπουν να διαδραματήσουμε ρόλο. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ενημέρωση αν κάθε Περιφερειακό Παρατηρητηριο, το οποίο έτσι κι αλλιώς παρακολουθεί κια αφουγκράζεται την τοπική κοινωνία, ενημερώνει τους υπόλοιπους μέσω της δικής του σελίδας στο διαδίκτυο; Σύμφωνα με την wikipedia, dημοσιογραφία των πολιτών ή συμμετοχική δημοσιογραφία είναι η δημοσιογραφία που ασκείται από κάθε πολίτη, που δεν είναι επαγγελματίας δημοσιογράφος, με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών και του Διαδικτύου. Ο όρος εννοιολογήθηκε από τον Dan Gillmor στο βιβλίο του We the media.Υποστηρίζει λοιπόν ότι διαδραματίζεται μια μεταμόρφωση της δημοσιογραφίας, από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης του 20ου αιώνα σε κάτι βαθύτερο και πιο δημοκρατικό. Παλαιότερα η ροή των ειδήσεων ήταν μονόπλευρη, από τα μέσα προς το κοινό, με ελάχιστη δυνατότητα παρέμβασης από το τελευταίο. Μέσω της δημοσιογραφίας των πολιτών όμως, η ροή αυτή γίνεται αμφίδρομη και τα όρια μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή ειδήσεων πολύ δύσκολα να προσδιοριστούν. Η βασική της ιδέα είναι ότι η συνολική γνώση όλων των ανθρώπων είναι περισσότερη απ' ότι μόνο των δημοσιογράφων καθώς και το γεγονός ότι πρέπει να δοθεί "βήμα" να ακουστούν απόψεις ανθρώπων που δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα έως τώρα. Για παράδειγμα κάποιος μπορεί να σχολιάσει στο ιστολόγιό του τα τεκταινόμενα του τοπικού συμβουλίου της πόλης του ή να αναρτήσει κάποια φωτογραφία ή βίντεο από κάτι αξιόλογο για αυτόν. Με αυτό τον τρόπο όπως υποστηρίζει και ο Hall ότι τα όρια μεταξύ τοπικού και παγκόσμιου είναι δυσδιάκριτα. Ιστορία της δημοσιογραφίας των πολιτών Το φαινόμενο ένας πολίτης να θέλει να διαδώσει μια πληροφορία , είδηση ή γνώμη μαζικά έχει τις ρίζες του αρκετά παλιά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το 18ο αιώνα υπήρχαν φυλλαδιογράφοι όπως ο Τόμας Πέιν (Thomas Paine) αλλά και οι ανώνυμοι συγγραφείς των Φεντεραλιστικών Εντύπων οι οποίοι διένειμαν το δικό τους υλικό. Καθώς εξελίσσεται η τεχνολογία συναντώνται παραδείγματα ανθρώπων που στέλνουν κείμενα σε εφημερίδες υποστηρίζοντας τις απόψεις τους αλλά και ανθρώπων που δημιουργούν πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς για να "ακουστούν". Με την ανάπτυξη του Παγκόσμιου Ιστού όμως έγινε η πραγματική διάδοση της συμμετοχικής δημοσιογραφίας, αφού πλέον η πρόσβαση σε ένα μαζικό μέσο επικοινωνίας έγινε πολύ εύκολη. Ο καθένας πια μπορούσε να δημιουργήσει πολύ εύκολα τη δική του ιστοσελίδα και αργότερα το δικό του ιστολόγιο. Καταλύτη στην εξέλιξη της δημοσιογραφίας των πολιτών αποτέλεσαν σημαντικά κοινωνικοπολιτικά γεγονότα όπως η 11η Σεπτεμβρίου, οι βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο την 7η Ιουλίου 2005 ή το φονικό τσουνάμι του 2004 τα οποία κινητοποίησαν την κοινή γνώμη να εκφράσει τη γνώμη της και να μοιραστεί πληροφορίες, εικόνες και βίντεο. Κριτική της δημοσιογραφίας των πολιτών Το γεγονός ότι η συμμετοχική δημοσιογραφία ασκείται από απλούς πολίτες που δεν είναι επαγγελματίες δημοσιογράφοι έχει προκαλέσει συζητήσεις σχετικά με την αντικειμενικότητά της. Με τον όρο αντικειμενικότητα εννοούμε την παρουσίαση γεγονότων απαλλαγμένα από προσωπικές απόψεις και αποτελεί μια από τις βασικές αξίες του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Καθώς λοιπόν οι πολίτες-δημοσιογράφοι συνήθως γράφουν ορμώμενοι από κάποιο γεγονός που τους έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον ή έχει θίξει κάποιο συμφέρον τους υπάρχει αμφισβήτηση σχετικά με την αντικειμενικότητά τους.Επιπλέον επειδή δεν είναι επαγγελματίες συνήθως δεν γνωρίζουν τη μεθοδολογία που ακολουθούν οι δημοσιογράφοι καθώς και τον Κώδικα Δεοντολογίας που τους διέπει. Για αυτό το λόγο υπάρχουν δημοσιογράφοι όπως ο Καναδός Jack Kapica 2.που θεωρούν ότι και η συμμετοχική δημοσιογραφία πρέπει να υπόκειται σε συντακτική επιμέλεια και εποπτεία.